“SEYAHAT ETMEK, HAYAL GÜCÜMÜZÜ GERÇEKLERLE DENGELER VE BAZI ŞEYLERİN NASIL OLDUĞUNU DÜŞÜNMEK YERİNE ONLARI GÖRMEMİZİ SAĞLAR.” S.JOHNSON

Renfe Trenleri 

 “Doğduğumuz andan ölene kadar hayatımız sürekli bir yolculuktur. Manzara değişir, insanlar değişir, ihtiyaçlar değişir ama tren hep ileri gider. Hayat bir trendir, tren istasyonu değil.”                                                                                                                          Paulo Coelho

Yurt dışı gezilerimin en keyifli yanlarından biri de tren yolculuklarım.. Bir daha asla göremeyeceğim insanlarla kırk yıllık dost muhabbeti yapmak ayrı bir keyif veriyor bana. Yalansız dolansız anlatıyorum, içten hikayeleri dinliyorum... Bu yüzden çok seviyorum tren yolculuklarını.

Adres, e mail vererek bitiyor çoğu yolculuklarım. Hiç görmeyeceğimi bilsem de aynı kişiyi, ajandamda saklıyorum yıllarca belki bir gün gidersem diye.

Yolculuk etmek bende bağımlılık yaptı sanırım,“gitmek” sözcüğü bile bir heyecan uyandırıyor bende.Yolda olmayı seviyorum.Yersiz gibi olmak hoşuma gidiyor...Hiç bir eşyaya bağlı kalmadan ruhumu yanıma alıp gidiyorum..

Yolumun kesiştiği insanların her birinin seyahatteki amacı farklı oluyor elbette. Hiç ummadığım hikayeler çıkıveriyor karşıma. Aslında ben yolculuğun kendisini yaşamayı seviyorum, gittiğim yerin önüne geçiyor yolculuklarım. Seyahate başlamadan önceki hazırlık sürecinden bile keyif alıyorum. ( Yeterki otobüs yolculuğu olmasın.) Anı biriktirmek hoşuma gidiyor yolculuklarda..  

Bir yolculuk hikayemi paylaşmak istiyorum sizinle;


Bir Temmuz ayı idi. Kendimizi İspanya’da bulduk. Barcelona, Madrid, Sitges, Toledo ( burayı özellikle tek tek yazıyorum. İsimleri yan yana görmek pek bi hoşuma gitti :) ) derken tren ile Figueres’e gitmeye karar verdik. ( Dali müzesini görmeden olmazdı.) Aldık tren biletlerimizi, dört kişilik olan bölüme oturduk. Tabi trende anonslar İspanyolca her ne kadar az biraz anlasam da yanlış yerde inmemek adına dikkatli oturuyoruz. Yanımızda yaşlı bir çift. İspanyolca konuşuyorlar. Ama o kadar eminler ki onları anlamadığımızdan ara sıra sanki bizden bahsediyorlar. Bizde onların bizi anlamadığından emin onları çekiştiriyoruz. Ben  hava olsun diye anladığım konuşmaları tercüme ederken, anlamadığım kısımları da uyduruyorum:) Öyle gülmeli dalga geçmeli bir yolculuk geçiriyoruz.

                Yaklaşık 15-20 dakika yol gittikten sonra. İspanyolca, Figueres durağına ne kadar kaldığını soruyorum. İnanılmaz geriliyorlar. (Aslında hikaye burada başlıyor) Bu yaşlı ama bir o kadar da dinç teyze bana misilleme yaparcasına “turkmusun” diye sorunca gerilme sırası bize geliyor :) 

             Sonrasında başlayan sohbetimizde bu güzel insanların Arjantinli olduklarını öğreniyoruz. Hanımefendi Arjantin üniversitesinde Tarih profesörü eşi de öğretmen. Peki nereden biliyor Türkçeyi az buçuk da olsa? 

Başlıyor anlatmaya;

- “Babam bir Türk askeri. 1940’lı yıllarda Arjantin’e görevli gidiyor. Üstelik İzmirli. Atatürk hayranı. Arjantin’de görev süresince anneme aşık oluyor ve evleniyorlar. Ben dünyaya geliyorum. 

- Çocukluğumda İzmir’de çok bulundum. Türkçe konuştuğunuzu tahmin etmiştim” diyor. Ancak kendisine yönelttiğimiz o zaman Türk sayılırsınız sorusuna

- “Kesinlikle hayır” cevabını veriyor.

Figueres’e gelene kadar Türkiye'den, İstanbul'dan ve Arjantin'den konuşuyoruz. Bu tatlı insanların Türklere karşı olan önyargılarını dinliyoruz.(Babası Türk olmasına rağmen) Türkiye'den uçakla 19 saat olan Arjantin'e davet ediliyoruz :) Geride birbirimize verdiğimiz mail adresleri ve Türkçe “hoşçakal” deyip gülüştüğümüz an kalıyor.

                                                                    Ş.A

Tren istasyonu